_{تالیف: دکتر سلطانی نژاد}

بنام خدا

 

اکوسیستمها (سیستمهای بیولوژیک حیات)

 

تعریف: زیست کره یک سیستم بیولوژیکی، فیزیکی و شیمیائی است که کل سطح سیاره زمین را در بر می گیرد. لذا این سامانه زنده  به عنوان یک سیستم جهانی اکولوژیکی یا اکوسیستم معروف است.

 

 

 

اگر زیست کره یک اکوسیستم جهانی باشد در آن صورت زیست بومها، اکوسیستمهای منطقه ای آن محسوب می شوند. تمام اکوسیستمها، چه بزرگ و چه کوچک دارای دو جزء منحصر به فرد می باشند، یکی بخش زنده و دیگری غیر زنده.

 

عکس العملها و تاثیرات متقابل بی شماری میان اجزاء مختلف یک اکوسیستم وجود دارد.

 

 

مفهوم کلیدی:

 

 

مجموعه های بیولوژیکی که موجودات زنده و محیط شان را تشکیل می دهند اکوسیستم نام دارند.

 

 

 

اجزاء غیر زنده اکوسیستمها و آستانه تحمل:

 

اجزاء غیر زنده یک اکوسیستم که عاملهای فیزیکی و شیمیائی ضروری برای حیات هستند، عبارتند از نور خورشید، نزولات جوی، درجه حرارت و مواد غذائی.

 

در طول روز شرایط غیر زنده متفاوت است و غالباً از یک فصل تا فصل بعدی تغییر می کند. لذا موجودات زنده برای اینکه زنده بمانند باید دامنه و آستانه تحمل داشته باشند.

 

دامنه و آستانه شرایطی که یک موجود زنده در محیط برای زنده ماندن تحمل می کند را دامنه یا آستانه تحمل میگویند. خارج از محدود عمل، موجودات علی رغم زنده ماندن و تولید مثل، شرایطشان مطلوب نبوده و ناهنجاریهای فیویولوژیکی ایجاد می شود. در یک گرادیان محیط زیستی، درجه بندی شرایط محیطی به کم، مطلوب و ناممکن قابل تقسیم بندی میگردد، بدین معنی که موجودات در منطقه ئی که شرایط لازم برای حیات کم باشد، منطقه غیر قابل تحمل بوده و در چنین محیطی موجودات وجود ندارند. در منطقه شرایط مطلوب، فراوانی موجودات مشهود است و در منطقه ناممکن نیز هیچ موجودی(بدلیل شرایط بسیار نامساعد) یافت نمی شود.

 

مثالهای بسیار زیادی در خصوص دامنه و آستانه تحمل موجودات در محیط زیست وجود دارد، مثلاً درجه حرارت را در مورد خودتان درنظربگیرید.

 

مطلوب درجه حرارت برای زندگی بدون دردسر و راحت شما، در حدود 23 درجه سانتی گراد است، و هر چه درجه حرارت بالاتر رود یا پائین آید، فشار و ناهنجاریهای فیزیولوژیکی زیادی بر شما وارد می شود، درمنتهی الیه این درجه بندی، یعنی صفردرجه و بالاتر از 60 درجه امکان مرگ وجود دارد و این نواحی در واقع نواحی غیر قابل تحمل و یا خارج از آستانه تحمل است، مثال فوق نمونه بارزی است از آستانه تحمل انسان در برابر ناملایمات محیط زیستی میباشد، در مورد سایر موجودات زنده این قضیه نیز صادق است، البته آستانه تحمل در افراد و گونه های مختلف حیوانی و گیاهی متفاوت است، سن موجودات در ارتباط با آستانه تحمل بسیار مهم است، مثلاً یک نوزاد تازه بدنیا آمده و یک فرد پیر، آستانه تحمل کمتری دارند و آسیب های شدید تری می بیند. و افراد میان سال و جوان آستانه تحمل بالاتری دارند، در هر صورت این آستانه است که وضعیت فیزیولوژیکی افراد و گونه ها تبیین می کند.

 

مثلاً بعضی ها نسبت به گرم و سرد بودن هوا، از آستانه تحمل متفاوتی برخوردارند و می توانند در هوای بسیار سرد و یا بسیار گرم تا حدودی مقاومت کنند.

 

انسانها غالباً اجزاء و شرایط زنده محیط شان را تغییر می دهند، مثلاً با ایجاد سدها، دریاچه های مصنوعی درست کرده و از این طریق درجه حرارت و جریان دریاچه را تغییر می دهند، که تغییرات تاثیرات زیادی بر جمعیت آبزیان دریاچه می گذارد. و در موارد بسیار شدید گونه های زیادی در معرض خطر قرار می گیرند و حتی ممکن است انقراض آنها را تهدید کند، چون شرایط آب مهار شده، از آستانه تحمل آبزیان خارج گشته و حیات آنها در دراز مدت در معرض خطر قرار می گیرد.

 

این نوع انقراض ناخواسته که بدست بشر صورت می گیرد، تحت عنوان انقراض گونه ها به واسطه فعالیتهای انسانی نام دارد. حوادث طبیعی نیز می توانند شرایط زنده و غیر زنده محیط زیست را شدیداً تغییر دهند، طوفان، سیلاب، انفجارات آتشفشانی، زلزله می توانند شرایط محیط زیست را با درجات متفاوتی تغییر دهند، و حتی منجر به انقراض گونه های محلی گردند.

 

 

 

 

 

مفهوم کلیدی:

 

 

کلیه موجودات زنده در محدوده معین از شرایط اجزاء غیر زنده محیط زیست، می توانند زنده بمانند، تغییر شرایط معین برای حیات لطمات شدیدی بر موجودات وارد می کند و در مواردی منجر به انقراض گونه ها می گردد.

 

 

 

عاملهای محدود کننده:

 

گر چه گونه های حیوانی و جانوری به تمامی عاملهای غیر زنده در محیط شان حساس هستند ولی تنها عاملی که می تواند جمعیت آنها را تنظیم کنند تا به حیات خود ادامه دهند، یک عامل محدود کننده است، این عامل می تواند یک ماده شیمیائی و یا هر چیز دیگری باشد، مثلاً در بعضی از رودخانه ها و دریاچه های آب شیرین، فسفات محلول یک عامل محدود کننده است.

 

فسفات برای رشد گیاهان و جلبکها مورد نیاز است، اما غلظت ان بصورت طبیعی در رودخانه ها و دریاچه ها پائین است، و در نتیجه رشد گیاهان و جلبکهای آبی تحت کنترل است، اما هنگامیکه فسفات به آب رودخانه ها و دریاچه ها اضافه شود، مثلاً از طریق رها سازی سیستم های تصفیه فاضلابهای بهداشتی، در چنین حالتی گیاهان و جلبکها بطرز سرسام آوری تکثیر می شوند، بنحویکه کل سطح رودخانه و دریاچه را اشغال می کنند و بدین ترتیب مانع ورود نور خورشید به داخل آب می شوند، لذا گیاهان که ریشه آنها در عمق آب وجود دارد به واسطه نرسیدن نور خورشید از بین می روند، و چون این گیاهان تولید اکسیژن می کنند و این اکسیژن مورد نیاز موجودات آبزی است، لذا در نبود اکسیژن موجودات آبزی نیز تلف می شوند.

 

پس فسفات یک عامل محدود کننده در اکوسیستم های آبی است. و در اکوسیستم های زمینی، نزولات جوی می تواند یک عامل محدود کننده باشد و درجه حرارت به همین ترتیب، لذا هرچه نزولات جوی و رطوبت بیشتر باشد زندگی حیوانی و گیاهی غنی تر است.

 

مفهوم کلیدی:

 

 

موجودات زنده برای زنده ماندن به عاملهای غیر زنده متفاوت بسیاری نیازمندند، اما یک عامل محدود کننده ، برای حیات و رشد جمعیت موجودات بسیار ضروری است. تغییر غلظت عاملهای محدود کننده می توانند نتایج مرگ باری در جوامع گیاهی و حیوانی بوجود آورد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اجزاء زنده اکوسیستمها:

 

اکوسیستمها متشکل از موجودات بیشماری هستند، باکتریها، گیاهان، قارچها و حیوانات.

 

موجودات صدرالاشاره، اجزاء زنده سیستمهای بیولوژیک محسوب می شوند، موجودات مختص به یک گونه معمولاً بین زیست بوهای آبی و خاکی مناطق ویژه مختص به خود را اشغال می کنند. گروه فوق از موجودات زنده را جمعیت موجودات می گویند.

 

هر گونه، جمعیت مختص به خود را دارا است، لذا در یک اکوسیستم مشخص، جمعیت های متفاوتی از موجودات در یکجامعه بیولوژیکی از درون بهم وابسته اند، با هم زندگی می کنند. همه موجودات زنده یک شبکه گسترده حیات در روی کره زمین تشکیل میدهند. موجودات زنده به طرق متعددی بر همه تاثیر می گذارند. بعضی شکار می شوند، یعنی شکارچی هستند، می کشند و کشتده می شوند، می خورندو خورده میشوند و بدین ترتیب با هم رقابت می کنند، خلاصه اینکه همه آنها برای ادامه حیات، مداوم در تلاشند و در این مسیر قوی تر پیروز می شود و انکه ضعیف است همواره از بین میرود، تا قوی زنده بماند، خلاصه اینکه موجودات زنده در یک اکوسیستم، دنیای عجیبی دارند.

 

مفهوم کلیدی:

 

 

موجودات زنده اجزاء حیات دار اکوسیستمها هستند، وابستگی درونی بسیار تنگاتنگی در جوامع اکوسیستمها وجود دارد

 

 

 

زیستگاه موجودات زنده و نحوه رقابت آنها:

 

اگر از شما سئوال شود که شرح مختصری از خودتان ارائه دهید، شما احتمالاً اولین چیزی که به ذهن تان می رسد، محل سکونت شماست، یعنی جائی که زندگی می کنید.

 

کاری که انجام می دهید، دوستانی که دارید و سایر ارتباطاتی که در جامعه انسانی دارید، این مجموعه عوامل ، جایگاه شما را در جوامع انسانی مشخص می نماید.

 

بدین ترتیب وضعیت شما در طبیعت مشخص می گردد، و یا شما ممکن است حتی جایگاه تان را در جامعه (زندگی) شرح دهید.

 

یک متخصص محیط زیست در خصوص موجودات یک منطقه، دقیقاً همین کاری را می کند که شما در سطور بالا در خصوص خودتان شرح دادید. او ابتدا توضیح مختصری در خصوص محل زندگی، جائی که حیوان زندگی می کند، ارائه می دهد(محل سکونت) و سپس شرح می دهد که چگونه یک موجود زنده در یک اکوسیستم معین دارای جایگاه است.

 

این جایگاه در واقع زیستگاه اکولوژیکی موجود زنده است، زیستگاه اکولوژیکی یک موجود زنده در برگیرنده ارتباطات آن موجود با محیطی است که در آن زندگی می کند و شامل اجزاء زنده و غیر زنده اکوسیستم است.

 

این زیستگاه معین می کند که موجود زنده از چه موجوداتی تغذیه می کند و حتی چه موجوداتی از او تغذیه می کنند و آستانه تحمل آن در برابر عاملهای مختلف محیط زیستی چگونه است و به همین ترتیب عناصر مهم دیگر نیز در این زیستگاه معین می شود.

 

زیستگاه اکولوژیکی یک موجود زنده در مقایسه با محل سکونت آن که نقش آدرس را دارد بسیار فرق می کند، این زیستگاه در واقع نقش عملی موجود زنده را در اکوسیستم تبیین و تشریح مینماید.

 

موجودات در یک جامعه(اجتماع گونه های مختلف) از محل سکونت یکسانی برخوردارند، ولی اغلب آنها زیستگاه های کاملاً متفاوتی دارند. و این پدیده ایست که تا حدود زیادی رقابت را به حداقل می رساند. واقعیت این است که نقش زیستگاههای اکولوژیکی برای موجودات بخاطر در دسترس قرارگرفتن نوع تغذیه است و اساساً موجوداتی که زیستگاههای جداگانه ئی را اشغال می کنند، بیشتر برای دستیابی به منابع اکوسیستم است و این منابع عمدتاً غذای موجودات را شامل می شود.

 

زیستگاههای موجودات زنده در مواردی با هم نیز تداخل دارند، و ممکن است دو گونه متفاوت از یک نوع غذا استفاده کنند.

 

مثلاً گرگ و روباه که دو گونه متفاوت هستند از موش و خرگوش استفاده می کنند، ولی گرگها بیشتر از جانوران بزرگتر استفاده می کنند، حتی از آهو، ولی روباه از جانوران کوچک تغذیه می کند که ممکن است شامل خزندگان هم بشود.

 

هرچه که دو گونه متفاوت، تداخل زیست گاه داشته باشد رقابت آنها بیشتر است و هنگامیکه تداخل زیستگاههای اکولوژِکی را بگونه ئی قابل ملاحظه ای بررسی کنیم می بینیم که رقابت درآنها شدید است و معمولاً یکی از گونه ها در این تداخل زیست گاهی رنج می برد. اگر دو گونه متفاوت یک زیستگاه اکولوژیکی معین را اشغال کنند، رقابت ، یکی از آنها را حذف خواهد کرد، در نتیجه این عمل دوگونه متفاوت در یک زیستگاه اکولوژیکی در دراز مدت نمی توانند با هم زندگی کنند، این وضعیت را

 

اصل رقابت حذف کننده نام گذاری کرده اند.

 

مفهوم زیستگاه اکولوژیکی برای مدیریت پایدار منابع بسار مهم است.

 

برای مثال، کنترل موفقیت آمیز حشرات آفت محصولات، بخوبی از طریق داشتن زیستگاه اکولوژیکی گونه های حشرات، بدست می آید. اگر زیستگاه اکولوژیکی یک حشره را آنالیز کنیم در می یابیم که ممکن است پرندگان یا حشراتی در آن زیستگاه وجود داشته باشد که از آن آفت تغذیه می کنند، لذا می توانیم با پرورش گونه های مفیدی که حشرات آفت را تغذیه می کنند، اینگونه آفات را بصورت بیولوژیک (biological control method) از محصولات بزدائیم.

 

مثلاً اگر درختانی بکاریم که جایگاه پرنده گان حشره خور را در منطقه تامین کند و پرندگان با انتخاب مآمن در آنجا، از حشرات آفت استفاده کنند می توانیم در سال محصولات بدون آفتی داشته باشیم.

 

لذا کشاورزان عزیز می توانند از این طریق جمعیت آفات را بصورت طبیعی و بیولوژیکی کاهش دهند و حتی صرفه جوئیهای زیادی در ارتباط با عدم استفاده از آفت کشها داشته باشند، این مهم هم برای حفظ محصولات ارزشمند است و هم اقتصاد جوامع را از نظر هزینه و کنترل آن تقویت می کند.

 

مفهوم کلیدی:

 

 

بین گونه های متفاوتی که در تداخل زیستگاههای اکولوژیکی ساکنند، رقابت وجود دارد. اکثر رقابتها فرآیندهائی طبیعی هستند، ولی سیستمهای طبیعی دیگری برای به حداقل رساندن آنها نیز تکامل پیدا کرده است.

 

 

 

انسانها، رقابت کننده هائی خارق العاده.

 

انسانها، همانند سایر موجودات زنده، برای دستیابی به منابع طبیعی با هم رقابت می کنند، حتی مردم با سایر گونه های حیات(موجودات زنده) که از این سیاره سهم دارند، بهتر در رقابتنند، برای مثال، استفاده از مرتع، هنگامیکه گوسفندان از مرتع استفاده می کنند در واقع آنها با پرندگان و خرگوشها که زیستگاه اکولوژیکی آنها مرتع است، رقابت می کنند و این رقابت توسط کلیه موجودات در طبیعت ساری و جاری است صورت.

 

رقابت بین مردم و سایر گونه ها شدید است، چون انسانها، از برتری قابل ملاحظه ای نسبت به سایر گونه ها برخوردارند. در واقع این برتری تکنولوژیک است که این امکان را به انسان می دهد که بر سایر گونه ها مسلط گشته و به موزات رشد جمعیت انسان، تقاضا برای غذا و منابع نیز افزایش یابد، برتری رقابتی ما بر سایر گونه های موجودات زنده نیز افزایش می یابد. ولی در دراز مدت این برتری ها نسبت به سایر گونه ها، به نفع تمدن بشری نخواهد بود. مثلاً بعلت ماهیگیری بیش از حد، بعضی از گونه ها نیز در معرض انقراضمیباشند.

 

اساسا ماهی گیری بیش ، اثرات نامطلوب سه وجهی دارد. 1- جمعیت ماهیان موجود را کاهش می دهد.

 

2- جمعیت دوزیستان را کاهش دهد. 3- جمعیت سایر آبزیان را نیز پائین میاورد.

 

در هر قاره و هر کشوری، انسانها با سایر موجودات زنده نسبت به دستیابی منابع در رقابت شدید هستند.

 

بر اساس تخمین های مختلف، روزانه 40 تا 100 گونه حیوانی عمدتاً بخاطر قطع جنگلهای حاره ای منقرض میگردنند . اگر بر این روال مصر باشیم، صدها هزار گونه در دهه آینده منقرض خواهند شد.

 

اغلب دانشمندان براین نکته اتفاق نظر دارند که هیچکدام از ما در برابر اثرات گسترده

 

فقر بیولوژی(biological impoverishment) مصون نخواهیم بود.

 

 

 

قطع جنگلهای حاره ئی بارانی – اقلیم جهانیرا تغییر می دهد، چرا؟

 

جنگلهای بارانی مقدار بسیار زیادی از دی اکسید کربن را جذب کرده و بدین ترتیب موجبات کنترل سطوح اتمسفری این گاز گلخانه ای بسیار مهم را فراهم مینمایند.

 

هنگامیکه جنگلها قطع گردد میزان دی اکسید کربن افزایش می یابد و در نتیجه این عمل اتمسفر زمین گرمتر می شود. برای اینکه به سادگی به این مسئله پی ببرید، به صورت حساب ماهانه برق منزلتان در تابستان توجه کنید. افزایش پول برق در تابستان نشان می دهد که شما انرژی بیشتری مصرف کرده اید تا منزل خود را خنک نگه دارید و این مهم بدین معنی است که هوا گرمتر شده است، گرم شدن هوا به منزله افزایش دی اکسید کربن در جو است، اگر پیش گوئیهای علمی دانشمندان درست باشد، بخاطرگرم شدن هوا در تابستان میزان تولید محصولات کشاورزی کاهش می یابد و در نتیجه هزینه تولید غذا نیز بالا می رود.

 

اگر شرایط به اندازه کافی بد شود، کاهش های گسترده ئی در تهیه و تولید غذا بوجود می آید. ولی علی رغم همه این نابسامانیهای محیط زیستی، انسان می تواند راه های زیادی را برای زندگی کردن به همراه محیط زیست، خلق نماید. درک اینکه چگونه سیستمهای بیولوژیکی طبیعی را در طراحی دوباره سیستمهای انسانی به خدمت گیریم بسیار مهم است.

 

مفهوم کلیدی:

 

 

انسانها نیروی اصلی رقابت در طبیعت محسوب می شوند. تکنولوژیهای پیشرفته به همراه جمعیت فراوان این اجازه را می دهد که ما با اکثر گونه های حیات به رقابت بپردازیم و در این جریان نابرابر و ظالمانه رقابت، گونه های متنوع و متکثر حیات از بین میروند. این وضعیت خطرناک رقابت نابرابر ، اقتصاد و محیط زیست را از بین خواهد برد.

 

 

 

بحثی در خصوص انقراض گونه ها: آیا انسان انقراض را تسریع کرده است؟

 

بخوبی میدانیم که تکامل، فرآیند تغییر در مجموعه ژنهای یک گونه در طول زمان است. هنگامیکه مجموعه ژنهای یک گونه از نظر تولید مثل، مستقل گردند، یک گونه جدید بوجود می آید و گونه ای شدن بدین طریق، گونه های دیگر را تولید می کند.انقراض ، عاملی است که باعث غیبت همیشه یک گونه در طبیعت میگردد. خیلی ساده بگویم هنگامیکه یک گونه نتواند خود را با تغییرات تطابق دهد، انقراض بوجود می آید در چنین حالتی، اطلاعات ژنیتکی پایان پذیرفته و پایان خط تکاملی گونهمسجل می گردد. لذا انقراض یک فرآیند بسیار طبیعی است، اگثر گونه های حیات که زمانی در سیاره زمین زندگی میکرده اند، هم اکنون با ما نیستند یعنی انها در طول زمانهای متمادی منقرض شده اند.

 

از 5/3 میلیارد سال پیش که حیات در خانه ما(سیاره زمین) آغاز گردید، گونه های حیاتی زیادی آمده اند و رفته اند.

 

از سی میلیون گونه حیات، فقط ده درصد آنها در قید حیاتند، بقیه در طول زمان منقرض شده اند، لذا ما باید در خصوص گونه های در معرض خطر بسیار حساس باشیم، بلحاظ علمی، سرنوشت نهائی همه گونه های حیات، فنا و انقراض است. باید به این فرآیند اجازه دهیم تا بصورت طبیعی سرنوشت همه ما را روشن کند و این واقعیت باید در طول زمان اتفاق افتد، هر گونه دستکاری ناخواسته در طبیعت منجر به تخریب آن و در نهایت تسریع در انقراض گونه های حیات و حتی انسان می گردد.

 

نگرانی امروزه دانشمندان محیط زیست این است که فرآیند طبیعی انقراض بصورت غیر طبیعی اتفاق می افتد و عمدتاً فعالیتهای برنامه ریزی نشده انسانی، جریان انقراض را تسریع کرده است.

 

میانگین طول عمر یک گونه در سیاره زمین از یک تا 10 میلیون سال تخمین زده شده است، اگر خیلی محافظه کارانه بخواهیم به قضیه نگاه کنیم ، می توانیم فرض کنیم که طول عمر گونه های پستانداران عالی یک میلیون سال باشد، تقریباً 13000 گونه پرنده و پستاندار داریم و بصورت میانگین در هر قرن باید یک گونه منقرض شود.

 

ولی در بین سالهای 1600 تا 2000 میلادی، حداقل 36 گونه پستاندار و 49 گونه پرنده، منقرض شده اند، این روند یعنی 32 گونه در هر سال منقرض شده است، یعنی 32 برابر میزان طبیعی انقراض عمل شده است. راستی این افزایش سه برابری به چه معنی است؟ ساده تر بگویم، این وضعیت، به این می ماند که ما سرعت 55 کیلومتر در ساعت را 32 برابر کنیم، چقدر می شود، یعنی ما با سرعت1760 کیلومتر در ساعت در جاده انقراض در حرکتیم، در صورتیکه روند معمول باید 55 کیلومتر در ساعت باشد.

 

وای خدای من چه فاجعه ئی در انتظار ماست. ما دو برابر سرعت صوت در جاده انقراض در حرکتیم، صادقانه فکر کنید، آیا با چنین وضعیتی نباید نگران خود و سایر گونه های حیاتی باشیم؟

 

فعالیتهای غیر مهندسی متعدد و گسترده انسانی در تسریع میزان انقراض نقش برجسته و اساسی دارد. شکار بی رویه، ماهیگیری بیش از حد، آلودگیهای محیط زیستی گسترده و ... در تسریع انقراض نقش برجسته دارند.

 

این چنین وضعیت در واقع فراتر از یک تخریب معمولی است و این فعالیتهای مهندسی نشده در واقع پایان همیشگی حیات گونه ها(انقراض) را بهمراه دارد.

 

تغییر محل سکونت گونه های حیوانی و گیاهی مهمترین عامل در معرض خطر قرار گرفتن و انقراض آنها بدنبال دارد.

 

آفت کش ها بلای جان طیف وسیعی از پرنده گان شده اند و گونه های خارجی جایگزین گونه های حیوانی و گیاهی محلی گردیده است و بدین ترتیب تغییرات وسیعی در محل سکونت گونه ها بوجود آمده است و این تغییرات علت و علل انقراض گونه هاست.

 

گونه های زیادی وجود دارد که دارای ارزش زیبا شناختی هستند و از نظر مناظر مختلف جایگاه ویژه ای در محیط زیست دارند و این زیبای در واقع بخش مهمی از فرآیند تکاملی گونه هاست. با تسریع در عملیات برداشت گونه ها از طبیعت و در نتیجه انقراض آنها بخش مهمی از زیبای و منظر محیط زیست نیز از بین می رود و این موضوع نیز فشارهای زیادی بر ارزشهای اقتصادی محیط زیست وارد می آورد.

 

از آنجائیکه گونه های زیادی ارزش داروی دارند با انقراض آنها بخش مهمی از داروهای مربوط به کنترل بیماریها نیز از بین می رود.

 

بعضی از گونه های حساس کیفیت محیط زیست را رصد می کنند و حضور آنها نشانه صحت و سلامت گونه های زیادی در محیط زیست است، با انقراض این گونه های حساس رصد کردن سیستمهای طبیعی بیولوژیکی و سلامت گونه های مستقر در آنها نیز دچار اشکال میگردد.

 

انقراض گونه ها باعث فقر سیستمهای حیات و کاهش کیفیت زندگی مردم میگردد.

 

انسانها می توانند برای محیط زیست خوب یا بد باشند در صورتیکه از سیستمهای طبیعی حیات تبعیت کنند جریان پایدار حیات فراهم گشته و انقراض در حالت طبیعی خود قرار می گیرد. در غیر این صورت و با استفاده و بهره برداری غیر مهندسی از سیستمهای طبیعی روند انقراض گونه ها را غیر طبیعی کرده و بدین ترتیب تسریع در انقراض گونه های جانوری و گیاهی و حتی انسان فراهم می گردد. با هم بکوشیم در جهت حیات پایدار گونه ها روند انقراض حیات سیاره(خانه ما) را طبیعی کرده و با این روش از زندگی کردن در تنها سیاره حیات لذت ببریم.

 

ایام به کام محیط زیست انسان وسایر گونه ها